آهنربا دو نوع اصلی دارد،
آهنربای دائمی و آهن ربای الکتریکی. آهنربایی دائمی نامیده می‌شود که مغناطیس آن همیشه روشن باشد، برخلاف آهنربای الکتریکی که از سیم‌پیچ پیچیده شده به دور هسته فولادی ساخته می‌شود و برای تولید
میدان مغناطیسی به جریان الکتریکی احتیاج دارد، آهنربای دائمی میدان مغناطیسی پایدار خود را ایجاد می‌کند.
مواد فرومغناطیس، موادی که همه‌ی آهنرباها از آن ساخته شده‌اند (فلزاتی مانند آهن، نیکل و کبالت) دارای تعدادی الکترون جفت نشده در اتم‌های خود هستند.
تعدادی از این اتم‌ها برای تشکیل حوزه‌های مغناطیسی جداگانه، با هم دسته شده‌اند و هر کدام قطب N و S خود را دارند. بنابراین اساساً هر حوزه مانند یک آهنربای خیلی خیلی کوچک است! تصویر زیر دامنه‌های مغناطیسی منفرد را به طور تصادفی با میدان‌های مغناطیسی خود که در جهات مختلف قرار دارند نشان می‌دهد.
برای تولید یک آهنربا ، یک میدان مغناطیسی خارجی به مواد خام وارد می‌شود. با گرم و سرد کردن آهنربا در این هنگام، حوزه‌های مغناطیسی غیر هم‌جهت را با جهت میدان مغناطیسی خارجی همسو می‌کند.
اکثر حوزه‌های مغناطیسی با این روش هم جهت می‌شوند (از جمله قطب N و S آن‌ها) و یک آهنربای دائمی با جهت ترجیحی مغناطیسی ایجاد می‌شود. از آهنرباهای ساخته شده به این روش، ناهمسانگرد (آنیزوتروپیک) گفته می‌شود. اگر تمام دامنه‌های مغناطیسی آهنربا در یک راستا قرار بگیرند، آهنربا حداکثر خروجی مغناطیسی را خواهد داشت، به این آهنربا یک آهنربای ناهمسانگرد گفته می‌شود. این جهت 'محور مغناطیسی' نامیده می‌شود. آهنرباهای دائمی اگر در شرایط ایده‌آل نگه داشته شوند، به طور نامحدود محور و خاصیت مغناطیسی خود را حفظ خواهند کرد، به‌عنوان مثال نباید دچار خوردگی شوند یا در دمای بیش از حداکثر دمای مجاز خود استفاده شوند.