همه مواد تا حدی دیامغناطیسی هستند اما فقط وقتی در معرض یک میدان مغناطیسی اعمال شده از خارج قرار بگیرند. البته این اثر عموماً در اکثر مواد ضعیف است.
کربن پیرولیتیک دارای یکی از بزرگترین ثابت های دیامغناطیسی در بین هر ماده ای است. در تصویر مقاله مشاهده می کنید که یک ورقه کربن پیرولیتیک به کمک میدان مغناطیسی آهنرباهای نئودیمیم دفع و معلق می شود.
دیامغناطیس خاصیت موادی است که توسط میدان مغناطیسی دفع می شوند. میدان مغناطیسی اعمال شده یک میدان مغناطیسی القایی در آنها در جهت مخالف ایجاد می کند و باعث ایجاد نیروی دافعه می شود. در مقابل، مواد پارامغناطیس و فرومغناطیس توسط یک میدان مغناطیسی جذب می شوند. دیامغناطیس یک اثر مکانیکی کوانتومی است که در همه مواد رخ می دهد. در مواد پارامغناطیس و فرومغناطیسی، نیروی دیامغناطیس ضعیف توسط نیروی جاذبه قویِ موجود در ماده بی اثر می شود. دیامغناطیس یک اثر ضعیف است که تنها با ابزارهای حساس آزمایشگاهی قابل تشخیص است، اما یک ابررسانا به عنوان یک دیامغناطیس قوی عمل می کند زیرا به طور کامل هر میدان مغناطیسی را از درون خود بیرون می کند.
دیامغناطیس اولین بار زمانی کشف شد که آنتون بروگمن در سال 1778 مشاهده کرد که بیسموت توسط میدان های مغناطیسی دفع می شود. در سال 1845، مایکل فارادی نشان داد که این خاصیت ماده است و به این نتیجه رسید که هر ماده ای به یک میدان مغناطیسی اعمال شده (به صورت دیامغناطیسی یا پارامغناطیسی) پاسخ می دهد. یک قانون ساده در شیمی برای تعیین اینکه آیا یک ذره (اتم، یون یا مولکول) پارامغناطیس یا دیامغناطیس است استفاده می شود. اگر همه الکترون های موجود در ماده جفت باشند، ماده ساخته شده از این ذره، دیامغناطیس است. اگر الکترون های جفت نشده داشته باشد، آن ماده پارامغناطیس است. دیامغناطیس ویژگی همه مواد است و همیشه سهم ضعیفی در پاسخ مواد به میدان مغناطیسی دارد. با این حال، اشکال دیگر مغناطیس (مانند فرومغناطیس یا پارامغناطیس) بسیار قوی تر هستند، به طوری که، زمانی که اشکال مختلف مغناطیس در یک ماده وجود دارد، سهم دیامغناطیس معمولا ناچیز است. موادی که رفتار دیامغناطیس در آن قوی ترین اثر را دارد، مواد دیامغناطیس نامیده می شوند.
مواد دیامغناطیس موادی هستند که برخی افراد عموماً آنها را غیر مغناطیسی می دانند و شامل آب، چوب، بیشتر ترکیبات آلی مانند نفت و برخی پلاستیک ها و بسیاری از فلزات از جمله مس، به ویژه فلزات سنگین با الکترون های هسته ای زیاد مانند جیوه می شوند.
